Uwieczniony w islandzkich sagach z XIII wieku, legendarny norweski przywódca stał się szerzej znany współczesnej publiczności dzięki przebojowemu serialowi "Wikingowie". Co najciekawsze, wśród badaczy nadal istnieją wątpliwości co do istnienia Ragnara Włochate Portki, bo tak tłumaczony jest jego przydomek.
Ragnar stoi w najdalszych zakątkach naszej przeszłości, w ciemnych szarych mgłach, które stanowią pomost między mitem a historią. Jego historia została opowiedziana przez islandzkich skaldów dopiero 350 lat po jego domniemanej śmierci, a wielu królów i przywódców - od Guthruma po Knuta Wielkiego - twierdzi, że wywodzi się od tego najbardziej wojowniczego i przebiegłego z bohaterów.
Ponoć Ragnar wyruszył na podbój Anglii zaledwie dwoma statkami po to, aby udowodnić, że jest lepszy od swoich synów. To właśnie na tej ziemi Ragnar został pokonany przez siły króla Aella lub Ella – w zależności od pisowni, a następnie wrzucony do jamy z wężami, gdzie chwilę przed śmiercią przepowiedział nadejście Wielkiej Armii Pogan w 865 r. n.e. słynnym zawołaniem: „Jakże będą chrząkać warchlaki, gdy usłyszą, jak cierpiał stary dzik!".
Mimo starań Aella słowa te dotarły do wojowniczych synów Ragnara i zmieniły historię. W 865 roku n.e. Wielka Brytania została poddana największej w tamtym czasie inwazji wikingów - prowadzonej przez Ivara bez Kości - co miało przyspieszyć początek Danelaw, czyli de facto powstanie wikińskiego państwa na obszarze 1/3 powierzchni Wielkiej Brytanii. Danelaw przetrwał ponad pięćdziesiąt lat i ostatecznie został rozbity przez Anglosasów. Ale jego odrębność prawna i językowa przetrwała długie wieki, mniej więcej do XIII stulecia.
Czy protoplasta tych wydarzeń, który miał tak głęboki i trwały wpływ na Wielką Brytanię, jest jedynie legendą? Niekoniecznie. Dowody na to, że Ragnar kiedykolwiek żył, są skąpe, ale jednak istnieją. Dwa odniesienia do tej postaci pojawiają się w Kronice Anglosaskiej, która mówi o "Ragnallu" i "Reginherusie". W ten sam sposób, w jaki Ivar Bez Kości i Imár z Dublina są uważane za tę samą osobę, część badaczy jest zdania, że Ragnall i Reginherus to Ragnar Lothbrok.
Dla chrześcijańskich kronikarzy to był „akt boskiej zemsty”. Podobno, gdy wódz wikingów najechał wybrzeża Francji i Anglii, otrzymał ziemię i klasztor od Karola Łysego, po czym zdradził przymierze i popłynął w górę Sekwany, by oblegać Paryż. Po zapłaceniu 7000 liwrów srebra -zresztą ogromnej sumy w tamtych czasach, która odpowiadała mniej więcej dwóm i pół tonom tego kruszcu - kroniki frankijskie odnotowały śmierć Ragnara i jego ludzi.
Być może był to przypadek chrześcijańskiego prozelityzmu, gdyż Saxo Grammaticus – duński średniowieczny historyk i kronikarz twierdzi, że Ragnar nie został zabity, lecz w rzeczywistości terroryzował wybrzeża Irlandii w 851 r. n.e. i założył osadę niedaleko Dublina. W kolejnych latach Ragnar miał podobno najechać całą Irlandię i północno-zachodnie wybrzeże Anglii.